Pequenos eumeses: XA SOMOS USUARIOS DO "XARDÍN DO PASATEMPO"

sábado, 23 de abril de 2016

XA SOMOS USUARIOS DO "XARDÍN DO PASATEMPO"

Aproveitando a semana do Día do Libro, Patiños e Pandas, incorporámonos ao servizo de préstamo da biblio do cole "O xardín do pasatempo". Aos Pandas fíxonos moita ilusión porque ademais de ter que "fichar" os libros co noso carnet oficial da biblio cada venres, levamos na nosa carpeta outro carnet cos compromisos que tod@s sabemos e que non se nos poden esquecer, para ser perfectos usuarios de calquera biblioteca.
Vede o proceso e con que ledicia nos sentimos outra vez, maiores e responsables.

PRÉSTAMO DE LIBROS 2016. - Kizoa Editar Videos - Movie Maker

1 comentario:

Rocio Rodriguez10 de mayo de 2016, 13:50
Boa iniciativa para fomentar a lectura e ensinar os rapaces a sua responsabilidade para cos prestamos
ResponderEliminar
Respuestas

Añadir comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)

(PEQUENOS EUMESES II) MOMENTOS PARA RECORDAR NA CLASE DOS XIRASOLES.

Preparando o Entroido, os Xirasoles fomos ler o primeiro mandadiño do esqueleto Manolo. Eses ósos tan branquiños e delgadiños non nos merecían moita confianza e a Santi saíulle este comentario:
- Es como mi abuelo bebé y ahora viejecito!.
Menudo futuro "tan real" nos espera. Non si?.

Hai poucos días, aínda no período de adaptación, Adriana achegouse a mín e cun gran suspiro díxome:
- Profe, quiero darte un abrazo!.
Eu, aniqueime e díxenlle:
- Pois damo cariño que eu dareiche un máis forte.
(Xuntas nos fundimos nunha inmensa aperta, por suposto).
Vede aquí un dos moitos momentos maravillosos con que nos agasalla a nosa profesión.

Decididos xa a que nos chamaríamos "a clase dos xirasoles" animava eu aos peques a facer un exercicio de memorización (gardando na nosa memoria - tocando a fronte e pechando os ollos-) sobre que cada un tiña que traer información sobre esta planta. Adrián xa dixera que tiña un xirasol. Eu lembreille:
- A ver Adrián ti telo, aquí metidiño na cabeza?. (Referíndome ao feito de recordar que tiña que traer o xirasol).
Ao que el respostou:
- No aquí no, lo tengo en casa.
O xirasol tiña claro onde o tiña, a lembraza de que o tiña que traer... a saber onde estaba!.

(PEQUENOS EUMESES I) MOMENTOS PARA RECORDAR NA CLASE DOS GATIÑOS.

Hai uns días (15/06/11)Iker e Brais estaban xogando. Iker estaba chupando un cacharro da cociniña e Brais decidiu quitarllo polas malas facéndolle unha pequena ferida nos dentes. Iker empezou a chorar e a mirarse no espello. Eu tratando de tranquilizalo leveino a botarlle auga pero non paraba de chorar... Ao pouco me di: "profe es que el problema es que son los dientes de leche y que después de la sangre que me está saliendo me va a salir la leche". Por suposto, tiven que esperar un anaco, botar unhas risas por detrás, e logo explicarlle o tema. Que conste que non quedou moi convencido e pasou toda a mañá pendente da ferida...

O outro día Celia durante a asamblea contounos moi emocionada que vira ourizos de castañas en Cabañas. Eu, intentando saber o lugar exacto de Cabañas onde as vira, pregunteille: "onde?, no parque, no paseo...". E... despois de pensalo un bo rato contestou: "nooooo, en el árbol". Desde logo,que tonterías preguntamos as profes!!!!.

Hoxe (24/09/10) cando estabamos no patio veu o gatiño Miguel a toda presa chorando desconsolado: "¡¡¡Profe apura que me sale sangre por un agujero!!!". Alá imos correndo a facer a cura e buscando, buscando e buscando por fin a atopo un puntiño vermello na perna que por suposto curo.... non vaia ser que se nos desangrase por semellante burato!!!! Aiiii Migueliño vaia susto me deches con ese burato polo que saía sangue!!!! Eu xa me imaxinaba case case un surtidor!!!

Logo da visita do pai de Celia (que é médico) para falarnos da súa profesión, pregunteilles en que traballaba o pai ou nai de cada un deles. Todos con maior ou menor precisión foron contando pero, ó chegar a Iker xurdiu o gran dilema. El contounos que a súa nai é profe nun cole que está moi moi moi lonxe (en Narón, se non me equivoco). Eu completei a resposta: "Claro, a túa nai traballa de mestra como eu." Buf, nunca tal cousa dixen!!! Que saibades que para estes Gatiños, ata o de agora o meu traballo non era ser profe. Segundo as súa ideas, eu vou ó cole como eles porque hai que ir ó cole, pero non é o meu traballo. A miña cara podédela imaxinar (coma un paparote!!!). Bueno, finalmente creo que se clarexou o dilema, ou iso espero. Pequerrechos, teño a gran sorte de traballar no que me gusta e disfruto cada día del (especialmente con vós), pero... a ver que como se non....

Coincindo coas datas nas que estabamos a ensaiar a panxoliña para o festival de Nadal e falando dos Reis Magos, Raquel quixo contarme (Ilenia) que lle dixera o seu irmán: "Profe, ¿sabes que me dijo mi hermano de los Reyes Magos?" "No", dije yo a la espera de la nueva información. "Pues que iban Melchor , Gaspar y Baltasar y que se cayó, y se rió, pues a mi no me hace gracia, a que a ti tampoco profe?" . "Claro que no Raquel", dije yo uniéndome a su malestar.
Los juegos de palabras juegan muy malas pasadas en estas edades. Tranquila Raquel, cuando seas mayor lo entenderás.

Un día, Brais "colleu e comeu" un anaco de manadarina a Iker durante a merenda. Este moi enfadado pediume axuda. Eu moi seria e tratando de solventar o conflito falei con Brais. Sentiuse tan mal coa súa conduta que dixo: "tranquilo que ya te la devuelvo". Menos mal que non o levou a cabo!!!.
Ás veces é peor ó remedio que a enfermidade.

Na asamblea e logo dunha semana de baixas por enfermidade no grupo, Nerea de volta no cole e logo da convalecencia quixo contarnos que fora ó médico.
Logo dun bo anaco relatando a súa experiencia eu pregunteille: "e que che deu o médico?"
Ela repondeu: "Nada".
"Pero como que nada? daríache un xarabe ou algo así... (dixen eu chea de razón).
Noooonnnn, eso me lo da mi madre" -contestou-.
Claro menos, mal, xa hai bastantes listas de espera como para que os médicos non dean os xarabes.

(PEQUENOS EUMESES I) MOMENTOS PARA RECORDAR NA CLASE DAS GAIVOTAS.

Case rematando o curso e estando na mesa do rectángulo a Xoán rompeulle a mina do lápiz. Eu advertinlle:
- Coidado Xoán que te vas manchar co "carbonciño". A el chamoulle a atención o término e pedíume explicacións. Dínllela a todos os da mesa e David deducindo, como o fan os peques, dixo:
- Entonces la tinta de los rotuladores viene de los pulpos y de los calamares.
Puxémonos a investigar e si. Hai moitos anos usouse sobre todo a tinta destes animais mariños. Na actualidade a tinta dos rotus faise con colorantes procedentes de productos químicos.
Toda unha lección de investigación. GRAZAS PEQUES POLA VOSA CURIOSIDADE, É O QUE NOS FAI AVANZAR.

A gaivotiña Claudia esta semana fixome lembrar o meu paso pola Costa da Morte cando a miña alumna Rebeca, logo de escoitar os disparos que soaban, para espantar ás gaivotas que se achegaban á piscifactoría de Lires preguntoume:
- Quen está "pistolando"?, (de pistola pistolar).
Nesta ocasión Claudia dixolle á súa compi Sabela cando estaban co rodillo traballando na plastilina:
- ¡Venga Sabela empieza a "rodillar"!, (de rodillo rodillar).
Esta é a lóxica coa que empezamos todos, de seguro. Ben sinxela, non é?.

Sentados na mesa e dispostos a traballar a gaivotiña Claudia dixo á vez que compartía as ceras co seu compañeiro Óscar:
- Es que Óscar es mi amigo.
Nesto Óscar afirma:
- Si porque Claudia es mi novia.
Entón Nuria, compañeira de mesa intervén:
- Si pero los novios se besan en la boca.
Óscar rápido replica:
- Guaj, pero eso se hace cuando seamos mayores.
Despois de escoitar todo esto Claudia derivou:
- Y tenemos que tener una casa, pero le decimos a nuestros papás que nos ayuden...
Que vos parece?. Hai que ver estes pequechos que idea teñen xa da vida futura. Non digades que non teñen as cousas super claras. Decirvos que dias despois Claudia seguíu planificando con Óscar, no mesmo contexto de traballo, como podía ser a súa casa:
- Nuestra casa puede ser rosa…
E non pensedes que estes comentarios os distraeron moito da realización ben feita das súas tarefas. Non teño de que queixarme!!.

Esta anécdota non foi exactamente na clase senón no corredor e aconteceulle á profe Dámaris co gatiño Miguel: os gatiños ían coller as súas mochilas para tomar o tentempé, quixen animalos a tomar as galletas tan ricas que lles mandades e dixen (lembrando o conto dos tres porquiños que a profe Nuria, a profe Ilenia e mais eu lles dramatizamos o ano pasado): "Veña rápido, a tomar esas galletas que vai vir o lobo papárvolas! (pois o lobo na dramatización fora eu). Miguel escoitou atento e dixo:
-Si, pero es que yo no tengo "fame"!.
-Hambre Miguel, hambre, correxin eu.
Para que logo falen do "plurilingüísmo". Pouco a pouco e con tino, penso eu.

Dous días despois da excursión á Domus, Celia (gaivotiña) sentada na súa mesa e aproveitando que me tiña preto axudándolle dixo: - ¿Tenemos un caracol en el oído quieto, muy quieto?, es que yo nunca lo vi. Eu procedín a explicarlle que tipo de “caracol” tiñamos no oído. Celia nos revela coma as aprendizaxes rexurden na nosa memoria e probablemente non somos conscientes de que as adquirimos de xeito tan activo.

Hai un tempo, cando unha raiola de sol "duradeira" entrou polo gran ventanal da aula, a Gaivotiña Mara dixo: Profe, me duele el sol!. Pero... como che vai doer o sol?, preguntei eu. Siiiiii profe, porque me molesta en la cabeza.
Aquí en Galicia adoita pasar esto. Pola falta de costume.

Mara ao día seguinte de ir ao médico explicounos que tiña cera nas orellas. O seu compañeiro Óscar dixo: - Cuando yo llevé la vela también tenía “cera”. Aproveite o comentario por suposto para aclarar o concepto de polisemia, en infantil!.

Unha de matemáticas: xogando cos números, recien estreado este curso e logo de repartir tantas etiquetas como nen@s, debiamos descubrir quen tiña cada número. Celia ao non saber como se chamaba o seu número apresurouse a preguntar:
-¿cuál es el mío?, ¿cual es el mío?... o seu compañeiro Óscar raudo e veloz contestoulle: -"es el diez y cinco", "es el diez y cinco". Celia seguíu interrogando en alto non moi convenciada da axuda ata que chegou o seu turno e descubrimos que efectivamente era o "diez y cinco" que os maiores chamamos "quince".